Έντεκα χλμ. νοτίως της Πύλης και 31 χλμ. από τα Τρίκαλα, σε υψόμετρο 750μ. απλώνεται το Ροποτό που αποτελείται από επτά οικισμούς: τον κεντρικό, του Τσεκούρα, της Παναγιάς, την Πολυθέα (Μούσια), τον Άγιο Ιωάννη, τον Άγιο Δημήτριο και τις Λογγιές. Οι 255 κάτοικοί του είναι κατά κύριο λόγο δενδροκαλλιεργητές και γεωργοκτηνοτρόφοι. Δεξιά και αριστερά του κεντρικού οικισμού απλώνονται 3.500 στρέμματα καστανοδάσους, όπου ζουν αγριογούρουνα, λύκοι, αλεπούδες και τσακάλια, πέρδικες και μπεκάτσες, ενώ όλη η περιοχή γύρω από το χωριό είναι κυριολεκτικά πνιγμένη στο έλατο (15.000 στρέμματα.). Την πραγματικά ειδυλλιακή εικόνα του χωριού συμπληρώνουν οι 15 πηγές που το δροσίζουν. Ανάμεσά τους η Γκούρα, οι Μουρτζιές, η Ιτιά, το Σγουρολίβαδο και η Κορομηλιά, και οι παραποτάμοι του Πορταϊκού, Ροποτιανός και Παλικαριάς. Ανεβαίνοντας στην περίφημη κορυφή της Καράβας (1618μ.), απολαμβάνει κανείς μια καταπληκτική εικόνα του θεσσαλικού κάμπου. Το μονοπάτι, ξεκινώντας από εκεί, οδηγεί μέσα από μια ωραιότατη διαδρομή με τα πόδια, μέχρι την Παναγία τη Σπηλιά, της Αργιθέας Καρδίτσας.

Στο χωριό σώζονται και λειτουργούν νερόμυλος, δριστέλα (που ανήκει στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη) και τέσσερα παραδοσιακά αποστακτήρια με καζάνια. Υπάρχει ακόμη τεχνίτης που κατασκευάζει κλειδοπίνακα, φτσέλες, αδράχτια και άλλα ξύλινα σκεύη και εργαλεία. Από το Πάσχα μέχρι το Σεπτέμβριο, στο Ροποτό ζωντανεύουν οι παραδοσιακές γιορτές. Την τρίτη μέρα του Πάσχα στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας του κεντρικού οικισμού, φωνητικό συγκρότημα αποτελούμενο από μικρά παιδιά, τραγουδά τραγούδια που τα χορεύουν όλα τα μέλη της κοινότητας, με προεξάρχοντες τους ιερείς και τον πρόεδρο. Στις 7 και 8 Μαΐου πανηγυρίζει με λαμπρότητα η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη και λαϊκό γλέντι ακολουθεί τις λατρευτικές εκδηλώσεις. Κάθε δύο χρόνια, μέσα στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου γίνεται το αντάμωμα των γερόντων στον κεντρικό οικισμό. Ο αρχαιότερος των γερόντων προσκαλεί τους υπολοίπους, αναφέροντας και αυτούς που λείπουν, και όλοι μαζί ανακηρύσσουν τον πρόεδρο της σύναξης, ο οποίος ρυθμίζει τη σειρά που οι γέροντες απαγγέλουν αυτοσχέδια ποιήματα που έχουν κατασκευάσει για την περίσταση. Το αντάμωμα κλείνει με τραγούδια που τα τραγουδούν και τα χορεύουν οι ίδιοι οι γέροντες. Στις 20 Ιουλίου πανηγυρίζεται η μνήμη του Προφήτη Ηλία στο εξωκλήσι του Αγίου. Την παραμονή μοιράζεται πατσάς και ανήμερα φαγητό από καζάνι, και το γλέντι στον κεντρικό οικισμό κρατάει δυο μέρες.

Την τελευταία Κυριακή του Ιουλίου γίνεται στη θέση “Μαντρί” με το πέτρινο καταφύγιο (όπου γίνεται και η κουρά των προβάτων την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου), σε υψόμετρο 1.300μ., το αντάμωμα όλων των Ροποτιανών, με αναβίωση παλιών παραδοσιακών παιχνιδιών, χορό, ψήσιμο αρνιών και προσφορά βραστόγαλου, με αλάτι και ψωμί (τριψάνα), από τους κτηνοτρόφους. Το Δεκαπενταύγουστο γίνεται διήμερο πανηγύρι, και στις 20 Σεπτεμβρίου οι Παλαιοημερολογίτες κάτοικοι του χωριού πανηγυρίζουν τη μνήμη του Αγίου Ευσταθίου, στο συνοικισμό της Παναγίας. Γνωστή στους περιοίκους είναι η ιστορία της δολοφονίας του Τούρκου φοροεισπράκτορα Κατσίμπα, στα τέλη του 18ου αιώνα, στην τοποθεσία που έκτοτε φέρει το όνομά του, στη συνοικία του Αγίου Κωνσταντίνου.

Ιστορικό Κατολισθήσεων
Στις αρχές τις δεκαετίας του 1960 και συγκεκριμένα το έτος 1963 έπληξαν την περιοχή κατολισθήσεις οι οποίες εκδηλώθηκαν με μεγαλύτερη ένταση στον κεντρικό συνοικισμό προκαλώντας ευρείας έκτασης ζημιές σε σπίτια, δρόμους και καλλιεργημένες εκτάσεις. Μικρότερης έκτασης εδαφικές μετακινήσεις σημειώθηκαν και σε άλλες θέσεις του κοινοτικού χώρου. Ο κεντρικός οικισμός αριθμούσε τότε περί τα 100 σπίτια. Στην δεκαετία του 1970 οι κατολισθήσεις επαναλήφθηκαν προκαλώντας πρόσθετες ζημιές, πάλι στον κεντρικό οικισμό. Μεταγενέστερα, το 1979 οι κατολισθήσεις έπληξαν πάλι τον κεντρικό οικισμό με επιπτώσεις στις οικοδομές και σε άλλες κατασκευές (τσιμέντινα αυλάκια, ξερολιθιές). Το 1984, στην κοινότητα Ροποτού αναζητήθηκε ο τρόπος επιλογής μέτρων, κυρίως τεχνικών έργων, που μπορούν να υλοποιηθούν, ώστε αφού ανασχεθούν οι κατολισθήσεις, να βελτιωθούν οι συνθήκες θεμελίωσης. Παράλληλα επιζητήθηκαν τρόποι ώστε να είναι δυνατή η ασφαλής παραμονή και η ανάπτυξη του οικισμού στην ίδια θέση. Τα επόμενα χρόνια δεν εκδηλώθηκαν εδαφικές ρωγμές, που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν εκ νέου ανησυχία μεταξύ των κατοίκων, αλλά εμφανίζονταν μικρορωγμές σε οικοδομές της περιοχής του κεντρικού οικισμού. Μετά από αίτημα της κοινότητας Ροποτού εγκρίθηκε το 1990 πρόγραμμα γεωτεχνικής έρευνας, το οποίο περιέλαβε τη διάνοιξη δύο γεωτρήσεων μέγιστου βάθους 20.0μ. σε επιλεγμένες θέσεις του κεντρικού οικισμού. Εντός των δύο γεωτρήσεων εγκαταστάθηκαν αποκλισιόμετρα για την παρακολούθηση των εδαφικών μετακινήσεων. Παράλληλα τον Αύγουστου του 1991 διανοίχθηκαν δυο ερευνητικά ορύγματα βάθους 10.0μ. και 7.0μ., σε δύο θέσεις της περιοχής.