Το Παχτούρι απέχει 76 χλμ. από τα Τρίκαλα και βρίσκεται σε υψόμετρο 950μ., σε μια εσοχή της Μεγάλης Ράχης. Φαντάζει σαν ένα καταφύγιο ανάμεσα στις κορυφές Καταφύλι (2.200μ.), Παχτουρνέτσα (2.000μ.), Τσαρδάκι (2.000μ.) και Σουφλί (1.900μ.), που στα πόδια του απλώνεται ο Αχελώος. Στη δημοτική κοινότητα Παχτουρίου ανήκει ο οικισμός του Αετού (Δοβρόι). Το χειμώνα μένουν στο χωριό ελάχιστα άτομα (43 μόνιμοι κάτοικοι), αλλά το καλοκαίρι, όταν οι απανταχού Παχτουριώτες επιστρέφουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, ο πληθυσμός πολλαπλασιάζεται.
Οι λίγοι μόνιμοι κάτοικοι, ανάμεσά τους και υπερεκατονταετείς γέροντες, απασχολούνται κυρίως στην κτηνοτροφία, και εν μέρει στη γεωργία και στην κατασκευή του φράγματος του Αχελώου. Οι οξιές, τα έλατα και οι φράξοι του δάσους της Παναγίας, οι πολυάριθμες πηγές (Παλιοχώρι, Ποτιστής, Λάκκος, Μπαλτά, Παλιοστάνη, Χούνι, Τσίγκορι και λίγο μακρύτερα Παχτουρνέτσα, Σταυρός και Τσαρίτσανη) και το ρέμα Τσαγκλί, δεν είναι τα μόνα ελκυστικά στοιχεία του περιβάλλοντος φυσικού χώρου. Υπάρχει ακόμη ο βιότοπος στο Αφτί, στα δυτικά του χωριού, στο πέρασμα προς την Αθαμανία, απ’ όπου είναι εύκολη η παρατήρηση άγριων ζώων.
Μιάμιση ώρα ποδαρόδρομο από τον Αετό, στη θέση Ποτιστής, βρίσκεται καταρράκτης, με είκοσι μέτρα πτώση. Στο σπήλαιο του Χουλιαρά, που πήρε το όνομά του από τον άτυχο που σκοτώθηκε προσπαθώντας να πιάσει ένα άγριο μελίσσι, φαίνονται οι πολεμίστρες πίσω από τις οποίες είχε ταμπουρωθεί το χωριό στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Στη θέση Πλάκα, ο Αχελώος σχηματίζει φυσική πέτρινη λεκάνη, κατάλληλη για κολύμπι. Ανεβαίνοντας τέλος στο Καταφύλι (μέχρι την Παλιοστάνη με αυτοκίνητο, και μετά δύο ώρες πεζοπορία), βλέπει κανείς τη λίμνη, τα Ιωάννινα, τον κάμπο της Άρτας και τη γύρω περιοχή. Τα ερείπια της Μονής του Αγίου Γεωργίου (18o αιώνα) και των εκκλησιών του Αγίου Νικολάου (1858) και του Αη-Λιά (1850), οι νερόμυλοι, το μαντάνι και η δριστέλλα Γουρνάρα, αλλά και τα παλιά σπίτια στον Αετό, είναι αξιόλογα μνημεία του παρελθόντος.
Δυο μεγάλα, τριήμερα πανηγύρια, ζωντανεύουν το χωριό κάθε καλοκαίρι. Ο εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου αρχίζει ουσιαστικά στην αρχή του μήνα με ποδοσφαιρικό τουρνουά (1-14 Αυγούστου), στο οποίο συμμετέχουν όλα τα χωριά του Ασπροποτάμου, και συνεχίζεται με διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις, που συμπεριλαμβάνουν το ανέβασμα θεατρικής παράστασης με ντόπιους συντελεστές, ειρηνοδρομία, διαγωνισμό πίτας με ειδικό πιτολόγο-κριτή κ.ά., και καταλήγουν την παραμονή στις 14 του μηνός με λαϊκό γλέντι.
Ανήμερα της γιορτής, μετά τη λειτουργία στο ξωκλήσι της Παναγίας, οι κάτοικοι, με παραδοσιακές ενδυμασίες, χορεύουν και τραγουδούν στο προαύλιο κι από κει ξεκινούν για το χωριό με τα πόδια, ρίχνοντας κάθε τόσο τουφεκιές, ώσπου να φτάσουν στην πλατεία, όπου το γλέντι συνεχίζεται μέχρι το βράδυ. Την επομένη γίνεται μνημόσυνο για τους πεσόντες των χρόνων της κατοχής. Ακολουθεί η παραδοσιακή «βίζιτα», κατά την οποία μια ομάδα, φορώντας τις τοπικές ενδυμασίες, ακολουθούμενη από όλο το χωριό, περνούν από τα σπίτια που γιορτάζουν για να ευχηθούν και να κεραστούν. Η πομπή καταλήγει στην πλατεία και το πανηγύρι κλείνει εκεί με το χαρακτηριστικό χορό της περιοχής, τα «Κάγκελα», και το «Προσκλητήριο Γερόντων» με το δικό τους χορό. Η ίδια διαδικασία ακολουθείται και κατά το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, με τη διαφορά πως τα «Κάγκελα» γίνονται πολύ αργά το βράδυ, στην πλατεία του Αετού.