Αγαπητές φίλες και φίλοι
Πρώτα από όλα χαίρομαι που είμαστε όλοι εδώ για να τιμήσουμε την ένδοξη Ιστορία μας.
Επιτρέψτε μου να αναφερθώ για λίγο στο θέμα της ΕΚΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ.
Είναι αλήθεια ότι, καμία Ιστορία ποτέ δεν παραποίησε τόσα γεγονότα και δεν απέκρυψε τόσες πολλές αλήθειες, όσο η επίσημη Ιστορία της Κατοχής στην Ελλάδα.
Για τα μαύρα εκείνα χρόνια έχουν γραφεί πολλά και τονίζω έχουν διαγραφεί περισσότερα.
Όταν μιλάμε για Κατοχή μιλάμε για ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Κι όταν μιλάς για Αντίσταση το πρώτο που λές είναι «ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ ΤΥΠΟΣ». Όλα δηλαδή εκείνα τα δεκάδες εφημεριδάκια που περνούσαν κάτω από άκρα μυστικότητα, κάτω από το παγερό βλέμμα του εχθρού και το φιδίσιο μάτι των πιστών υπηρετών του εχθρού.
«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» – «ΑΣΤΕΡΑΣ» – «ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ» – «ΝΕΑ ΝΙΚΗ» – «ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ» – «ΛΑΪΚΗ ΠΕΝΑ» – «ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑΣ» και πολλές άλλες, είναι μερικές από τις παράνομες εφημερίδες που βγαίνουν τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Μέση Ανατολή.
Ήταν μία μορφή ατσαλένιας αντίστασης, όχι μόνο γι΄ αυτούς που έγραφαν, τύπωναν και διακινούσαν τον παράνομο Τύπο, παίζοντας την ζωή τους κορώνα γράμματα, αλλά και γι΄ αυτούς που έπαιρναν το παράνομο χαρτάκι. Το έκρυβαν στον κόρφο τους, έτρεχαν με την ψυχή στο στόμα να το διαβάσουν και να το μεταφέρουν στους συναγωνιστές και στους συντρόφους τους, τους Έλληνες πατριώτες.
Ήταν το «κρυφό σχολειό» της λευτεριάς των αδούλωτων Ελλήνων. Ήταν μία ανάσα λευτεριάς έξω από το ασφυκτικό καρφωμένο φέρετρο της άμοιρης κατοχικής Ελλάδας.
Και κτύπησαν οι καμπάνες της Λευτεριάς. Μετά τον Γολγοθά ήρθε η Ανάσταση.
Άμαχοι, σύμμαχοι, αντάρτες γίνανε μία αγκαλιά.
Μα γρήγορα – δυστυχώς- , μάτωσε η Λευτεριά, η Ανάσταση έγινε φονικό και θρήνος. Ήρθε ο Εμφύλιος.
Και τελικά στο τραπέζι των νικητών κάθισαν όλοι οι νικητές, Εκτός από τους Έλληνες.
Κάπως έτσι τελείωσε κι αυτή η Ιστορία, με ένα άδοξο και παράδοξο τέλος.
Πικρό μα καθόλου πρωτόγνωρο στον μαρτυρικό ετούτο τόπο, όπου όχι σπάνια, την νίκη του νικητή την χαίρεται ο ηττημένος.
Φοβάμαι ότι έτσι συμβαίνει και σήμερα.
Σας ευχαριστώ πολύ όλους.